Als ik collega-psychologen hoor vertellen dat ze ‘altijd al geweten hebben dat ze psycholoog wilden worden!’ kan ik me daar moeilijk bij aansluiten. Op mijn 18de besliste ik om geschiedenis te gaan studeren, een opmerkelijke keuze als je bekijkt welke job ik vandaag de dag doe! Het was pas op het moment dat ik deze studie afrondde dat ik besefte dat mijn hart ergens anders lag… Ik voelde hoe ik steeds meer werd aangetrokken tot het domein van de psychologie. Ik besefte hoezeer ik aandachtig was voor het menselijk lijden rondom mij en -vooral- door de oorzaak van dit leed bij anderen. En ik besefte hoezeer ik toen al het verlangen voelde om mensen hierin te ondersteunen, om met hen samen te zijn. Dus ik startte een nieuwe opleiding, en uiteindelijk mocht ik mezelf Klinisch volwassenpsychologe noemen.

Ik startte mijn eerste job in de integrale jeugdhulpverlening, kreeg later bij groepspraktijk Juno de kans om ook mijn werk als psychotherapeute te ontwikkelen en kwam terecht in de eerstelijnshulp binnen het Centrum Algemeen Welzijnswerk. En al heel gauw werd me duidelijk dat ik me verder wilde verdiepen in het therapeutisch werk. Ik koos ervoor om een postgraduaat in de Cliëntgerichte psychotherapie te starten, dé therapierichting waarbij nabijheid, empathie en echtheid vooropstaat. Ik startte opnieuw aan een 4-jarige uitdaging, die mijn leven meer verrijkt heeft dan ik me had kunnen voorstellen!

​

En dan... de volgende stap: ik startte samen met mijn partner Lander onze eigen thuispraktijk op. Wat een droom dit te kunnen doen! Steeds meer kom ik in contact met mijn eigen bestemming, met dat wat me energie geeft: mensen begeleiden bij hun eigen zoektocht naar zichzelf.